Bazen şarkıları sözsüz parçaları anlatmak çok zordur. İşte tamda bu yüzden müzik vardır... İşte tamda bu yüzden Johann Sebastian Bach çok zaman önce Non lob', mein' Seel' den Herren 'i yazmıştır.... Sonra belkide Fahir Atakoğlu Sarı Zeybek'i bestelemiştir... Ne dersiniz?
Aşkda şarkı gibi, bestelenen müzikaller gibi. Her bir notanın bir anlamı var, her bir notanın ardından ne gelecek bilmeden dinliyorsun. Hem kendi öz yapıtın hemde çalıntılar içinde bir reprodüksiyon. Neden mi? Daha önce yaşadıkların gördüklerin yada görmediklerin, tanıdıkların yada tanımadıklarında işin içinde. Seninle aynı notalara onlarda parmak basıyor aslında sanki piyanoda koltuğunda yanında oturuyorlar. Sen "la" ile başlarken onların hepsi toplanmış; bir anı "sol" diyor bir digeri ise "faaa" diye bağırıyor... Bestelemek... Yaşamak... ne farkı var. ikiside hayatın kesitleri, ikiside hayatın en önemli bölümleri bestecileri ve yaşayanları için. Karakterler tam oturmasada her yaşantı bir parça bizim için. Kız kıza yenilmiş muhteşem bir yemek, evet belki dedikodu ve kahkaha içinde ama bir diğer tarafta mum ışığı içinde gül yaprakları arasında yenen romantik bir yemek... Sen istersen sol ile başla istersen la major...
Hayat dediğin şeyin tek gerçeği sensin. Yan sanatçılar var hepinizde berabersiniz ama son söz senin.... Son kararlar hep senin. Mutluluk kulağını tırmalayan o yan sesler olmasın. Mutlululuk sana eşlik eden bir kaç çift parmak olsun piyanonun tuşlarında. Belkide Londra sokaklarında Regent Street'de gezen ayakların olsun. Torbalar dolusu alışveriş yada Millie's den yediğin ufacık 3 poundluk kurabiye olsun....
Yeter ki kısacık hayatlarımızda mutluluk herkesi bulsun. Herkesin burnuna konsun..
Sevgiler DY
