umut değilmidir insanı yaşatan? olumlu-ılımlı düşünmek değilmidir insanı ayakta tutan? koyverirsek olurmu? biliyorum. Babamı kaybedeceğimi düşünmüştüm. ellerimden gıdebileceği fikrini yaşamıştım...caresizlik nasıldır bilirim. Ama hep gülümsemeye çalışmıştım. o yoğunbakımdayken yanına girmiştim. hiç unutmuyorum, bir sürü kiyafet önlük giydirmişlerdi. orda öylece yatıyordu, bilinçsiz. canı acıyordu. elini tutup gülümsemiştim. ne olup bittiğini anlamadan oda gülümsemişti. dışarı çıkar çıkmaz 25 yaşımda hiç ağlamadığım kadar içten ağlamıştım. kime sarıldığımı bile hatırlamıyorum. içim acımıştı.onu öyle görmek...acıların en büyüğüydü. Senin yaşamana sebep olanın ellerinden kayıp gitmesi fikri. Yıkar insanı.ama bir kaç zaman içinde kendime geldim. düşündüm...öyle yada böyle bir şekilde ne olacaksa olacak. ben,m onu ve kendimi bu zaman süresinde huzurlu bir şekilde tutmam gerekiyordu. başardım....aklıma hiç kötüyü getirmedim. aklımın bir köşesindeydi hep kötü fikir orda durdu atmadım hiç. Ancak hep olumluyu düşündüm ona odaklandım....işe yaradı yada yaramadı. ben kendimi onu ve etrafımızdakileri mutlu ettim en azından. o yiyemiyor diye yemeyi bıraktığım herşeyi tekrar yemeye başladım. biliyordum iyileşince beraber herşeyin zaten keyfini çıkartacaktık.aynende öyle oldu.... dualarımız, olumlu düşüncemiz ve anlayışımız. bunlarla büyürüz bunlarla yaşarız. yada kısaca aşk sevgi bizi yaşatır. l'amour nous garde en vie ....
sevgiler.
No comments:
Post a Comment