bir kaç saat sonra zil çaldı ve açtım, gelen annem ile babamdı ama değişik bir şey vardı...annemin kucağında ufak minik siyah bir şey. annem -sana kedi getirdik dedi...ve o anda çığlık atarak annmin elindeki kediye uzakdım. o benimdi artık...adını minik koyduk. annemlerin gittiği arkadaşları miniğimizi sokakta terkedilmiş olarak bulmuşlar. açmış ve üşümüş...almışlar büyüyünc sokağa bırakacaklarmış. şans bu ya...bizimkilr almış getirmiş.
o günden sonra, 2011 yılındayız, minik benim tek aşkım tek sevgilim tek bebeğim tek dostum oldu. hep dinledi beni, kucağımda uyudu, arada kavga ettik, koltuklarımızı tırmaladı ama hep evimizin küçük yaramaz ve şımarık kızı oldu. Abim ile pek anlaşamadılar ama olsun Tolga beyde sevdi onu zamanla... :) annesi gibi (ben) biraz hırçın ama bir o kadarda asil bir kız çocuğuydu hep. onu sevmeyenleri anlar, koltuğuna oturanların karşısına geçerek psikolojik baskı sureti ile yerlrinden eder. benim minik kızım o, beni sırdaşım, bitanecik miniğim.
hayvan beslemek, bir hayvanın sorumluluğunu almak ve onun mükemmel bir varlık olarak hayatına devam edişini görmek harika bir şey. 12 yaşında olmasına rağmen hala evimizin küçük güzel siyah kara kızı...memocanın değimi ile naomisi, bazılarının açılımı ile negrosu yada anneannemin değimi ile kara kızımız....
hayvanları koruma günü olan bugünde siz de bir kedi yada köpek yada herhangi bir hayvanı mümkünse sokak hayvanını (petiniz yoksa) besleyin yolda görürseniz sevin....onların tek ihtiyaçları sevgi ve şefkat. bir varlığa sevgi ve şefkat göstermek sizide büyütür yüceltir... size tavsitem hayvanları sevmeyenlerdende mümkünse uzak durun...içlerinde sevgi yoktur....
sevgiler...
No comments:
Post a Comment