bağdaş

kısa cümleler kuruyorum artık.
uzun cümlelerde boğulmak yerine,
kısalarında daha hızlı ölüyorum.
dinlerken kendimi,
yoruluyorum.
koşarcasına değişirken aklımdakiler,
ilk at bindiğim gün ki gibi titriyor bacaklarım,
kalbim atıyor hızlı
dudaklarım kururken,
ellerimi hissetmiyorum.
yazmak istiyorum tam o sırada.
ki susarak yazabilirim ancak.
ama bu kadar harf nasıl gelir bir araya?
nasıl dönüşür kağıda satıra?
sen söyle şimdi çocuk,
uzun cümleler çekerken için,
neden kurduğun bağdaşın içinde,
sarhoş bedeninle,
kocaman ellerinle,
nasıl bu kadar sessizsin?
bana da anlatsan ya...

Sevgiler D.Y.